folling down

Cisza...

Ileż dominujących bardziej lub nie definicji ona ma.

Błahe, a jednak. Ona także zaprowadziła mnie tam, skąd powrócić już nie mogłam, bo takiej drogi znaleźć się nie dało, ona NIE ISTNIAŁA. Mgnęłam za jej mroźnym blaskiem, schowana w płaszczu nieskończonej próżni cierpienia, staczając się na równi w przyjaznym uścisku. Miałam wybór,tak, ale nie potrafiłam się jej przeciwstawić. Zabrakło motywacji? Spychana z czasem na siłę w jej przepełnioną czernią otchłań traciłam chęci, skoro nie miałam się dla kogo podnieść. Pewnie wyrwało ci się " dla siebie". Śmiech, miałam wrócić do bólu, do cierpienia, do tych pieprzonych łez?! Miałam na nowo przezywać to piekło, którym szczytnie zostałam obdarzona?! Tylko po to, by moje nazwisko nadal widniało na zwykłym, urzędowym papierku?! Bym nadal żyła?!


Czasami sama uciekałam w ciszę. Tam, gdzie brak miejsca na kłamstwa, na te wszystkie okrucieństwa, których doświadczyć musiałam. Nie z własnego wyboru, z przymusu. Moim życiem kierowały przypadki. Tak, czas przeszły. Wiem, że może cię to przerażać, ale zacznij przyzwyczajać się do tej myśli. Byłam... i nigdy już nie będę.


Ucieczka, była najlepszym wyjściem. Chwila lżejszego oddechu, na który brak mogłam głośno narzekać. A może robiłam to, gdyż nie podano mi ręki? Cóż. . .



Czasem nie mogę za sobą nadążyć, tak szybko popadam ze skrajności w skrajność. O ile czerwień zapłakanych oczu bladła, o tyle szybciej znów się pojawia. Serce na nowo krwawiło krwią czarną od niezdrowej udręki. Dławiłam się ciszą, krztusiłam się jej dojmującym i cierpkim smakiem. Oddzielała mnie od trzeźwego myślenia, co w efekcie dało początek czarnym myślom. Tak, właśnie tym. O samobójstwie. Najokrutniejsza kara nie było to w jaki sposób potraktował mnie świat, jak mną pomiatał.

A ja wciąż wierna   cmentarnej ciszy, którą karmiłam się jak trucizną. Aż w końcu przyniosła pożądany skutek. Cisza. Tak błoga cisza. Ahh.... Teraz nawet echo nie unosi mojego makabrycznego krzyku. Nie ma tego. Nie ma nic.


Nie ma mnie.