folling down

Ileż razy błagałam Boga, by wymazał to wspomnienie, to zdarzenie z mojej głowy. Bym mogła powiedzieć, że choć przez moment obraz tego co się wydarzyło, nie zalewał mojej zmęczonej tym głowy. Tak bardzo pragnęłam, aby zapłakane oczy nie zalewały się po niezliczony raz łzami na myśl o tym ...



Kolejna łza zlewała się w jedność z  kroplą potu, łącząc się na moim drżacym ciele. A wszystko oblewała czarna jak smoła krew. W powietrzu unosiła się dobrze mi znana nuta stęchlizny, a na myśl o niej w głowie roiło się od makabrycznych obrazów pełnych agresji, wylgaryzmu. Poszarpane, zimne ciało martwego człowieka. Urocze czyż nie? Jedynym dźwiękiem,który dochodził moich uszzu był jego przyspeiszony oddech...


Czy czułam zaciśnięte jego ręce na moich nagarskach? Musiałam czuć dosyć dobrze, skoro dość długi czas nosiłam pamiątkowe, sine ślady- moja dziecięca biżuteria. Przyduszana, nie miałam szansy na ucieczkę. A kilkurazowe tracenie przytomności zmiejszało jakąkolwiek obronę z mojej strony.


Co mogłam zrobić?! Co?!  Jak miałam uciec z kajdan ciernistej gehenny, zaciśniętej na nagiej, bladej od strachu szyi?! Jak stawić czoła, skoro jedyne uczucia, które wtedy znałam to ból, strach, cierpienie, przerażenie i męka?! Co ty byś zrobił na moim miejscu, co?!  Nie mogłam wlaczyć, wiedząć z góry o swej porażce. Do końca nawetnie zdawałam sobie sprawy co to było. Jednak tego, że to złe, niezgode z prawem, tego byłam pewna.


Najgorsze gdy robi ci toktoś naprawdę bliski.


Przrażony miś przyglądał się  z drewnianej półki na dziewczynke o szklanych od płaczu oczach. To one krzyczały z bólu, to one wyły, to ONE błagały o pomoc. Nie brutalnie zakneblowane usta, to nie z nich wydobywał się gorzki jęk rozpaczy i pożądania śmierci. Iskrzące spojówkiw ciemnościach i pożerający wszystko co pozytywne wzok. Jego wzrok.


Tobyło najgorze...



Czy słyszysz chrobot, hałas trzeszczącego tynku, gdy wbijamałam poobdzierane, drętwe paznokcię wścianę, wyżłabiając głębokie ślady? Może słowa te zachowały w sobie odrobinę tego przerażającego dźwięku... Wsłuchaj się w ciszę. Słyszysz?


Chciałam śmierci. Pragnęłam jej. A myśl o niej była dla mnie ekstazą, dawała mi jedyne pozytywne emocje jakich do teraz nie dostałam. To było jak tunel bez wyjścia. Jak znalezienie się w trumnie będąc jeszcze żywym. Żadnej ucieczki, żadnego wyjścia. Nieodwrotny wyrok śmierci. Zbyt przerażające porównanie? Skądże. Wolałam umrzeć... Cierpiąc jak nigdy, wyjąc z bólu, dławiąc się własną krwią, byleby tylko mieć pewnoś,że to koniec.


Nie domyślasz się co wydarzyło się tamtego dnia? Tamtej nocy?! No dalej, pomyśl! Chcesz to usłyszeć?! Tak?! Zgwałcił mnie. Usadyswakcjonowany?! Czy to chciałeś usłyszeć?! Takiej odpowiedzi się spodziewałeś?!



Teraz to wspomnienie będzie żyć z tobą.  I w tobie. Kiedy ja borykać się z nim już nie muszę. Z tego dochodzę do wniosku, że wspomnienia nigdy nie umierają. Nieśmiertelne, tułają się przez wieczność, zabierając do grobu kolejne ofiary. Wciąż żyją, nawet jeśli ich właściciel już nie.




Zadaj sobie pytanie.
Słyszysz mój krzyk w snach?
Nie?
A może powinieneś?

Dobrej nocy życzę.